Wat
In mijn werk staan erkenning en herkenning van mensen centraal. Geschiedenis die ik vertel via podcasts en oral history, op video, in boeken, artikelen of tijdens lezingen. Of ik coördineer historische projecten waarin ik samenwerk met andere partijen.
Dit leidt tot verhalen die raken en confronteren. Zeker, soms zijn er prachtige anekdotes te vertellen. Aan de andere kant jeuken ze niet zelden. Geschiedenis leert ons nu eenmaal dat het leven niet altijd over rozen gaat.
Ik ben historicus, dus ik houd van het leven
— Henri Pirenne (1862-1935), Belgische historicus
Waarom
Deze aanpak leidt niet altijd om dat mooie, positieve verhaal. Het draait wel om het verhaal van de mensen die de organisatie hebben gemáakt.
In mijn werk streef ik ernaar liefde en respect te tonen voor mensen, ook voor het voorgeslacht. Dat sluit een kritische benadering niet uit. In tegendeel! Respect en liefde voor mensen kunnen juist confronteren.
Om het heden te begrijpen, moeten we het verleden tenslotte leren kennen. Daar wil ik bij helpen. Geschiedenis leert ons anders kijken naar onze eigen wereld. Weinig is vanzelfsprekend wanneer je de geschiedenis ervan kent. Om het met de professor Amerikaanse geschiedenis te zeggen:
Het verleden bestuderen is het ontsluiten van de gevangenis van het heden
—Jill Leopore, Deze Waarheden. Een geschiedenis van de Verenigde Staten (Amsterdam, 2020)
Hoe
Met Historytelling teken ik met nieuw (wetenschappelijk) bronnenonderzoek de wordingsgeschiedenis van heel diverse mensen en instellingen. Met alle veranderingen die daar bij horen.
Daarbij draait het niet alleen om de vraag hóe mensen en dus organisaties zich ontwikkelden – dat ook. Het gaat vooral om de verklaring waaróm ze die ontwikkeling doormaakten. Die verklaren is het doel van elk goed historisch project.
Historici zijn bij uitstek kenners van veranderingsprocessen!
